Vrijdag 27 juni, LA - Amsterdam

Donderdag 26 juni, Santa Maria - LA

Na een iets langere nachtrust rijden we van Santa Maria via het Santa Ines gebergte naar Santa Barbara. We vervolgen onze reis dus in zuidelijke richting. Prachtig groen begroeide bergen. In het dalgebied zien we regelmatig plastic serres waar frambozen worden geteeld. Dit om de bessen te beschermen tegen te fel zonlicht. We klimmen stevig naar boven. Net de top over hebben we al zicht op Santa Barbara. Onderweg bezoeken we nog een van de vele Spaanse missieposten; een kerkje met oudroze koepels. Op het pleintje ervoor hebben kunstenaars mooie krijttekeningen gemaakt. In Santa Barbara gaan we naar het strand. Pa en ik zijn hier de eerste dag al geweest, maar dat is natuurlijk geen probleem. Hier verblijven veel beroemdheden en het is een heel dure regio om te wonen. Voordat we aankomen in LA bezoeken we de volgende beach: Santa Monica. Een mondaine badplaats en het decor van de populaire tv-serie Baywatch. Een laatste stop bij Venice Beach, waar de bodybuilders op het strand trainen en waar nog veel hippies wonen. Muscle Beach, het is echt wat je ziet op tv, die maniakken hebben hier dus gewoon een fitnesscenter in de open lucht op het strand. Hier is een gezellige drukte, life entertainment en toffe reggae muziek, bezienswaardige maffe figuren en toko's vol Californische gadgets, drinks, ijsjes en taco's en de wietgeurtjes krijg je er gratis bij. In de vroege avond rijden we richting centrum LA. Een laatste etentje met de groep in een gezellig steakhouse. Dit wordt al sinds jaar en dag door een Zweed uitgebaat. Het is een gezellige drukte tijdens het diner. Wijntje, steakje (zeg maar gerust 'steak') en heel wat gelach later staan we, vanaf Griffith Observartory (hoog in de bergen) voor de laatste keer naar een waanzinning mooi LA te kijken. We kunnen er eigenlijk geen genoeg van krijgen en ik hoop zeker nog een keer terug te komen.

Woensdag 25 juni, San Francisco - Santa Maria

Gisteren heb ik nog niet alle foto's op het blog geplaatst. Het was al laat en ik was te moe.Vanavond maak ik de fotoserie af. We volgen onze gewoonte om om 8 uur met de bus te vertrekken en ons doel is Santa Maria; over Highway 1, eerst naar Monterey. Daar gaan we naar het zeer bekende Monterey Bay Aquarium. Maar ook Carmel en de 17 mile drive staan op het programma. Als we uit San Francisco vertrekken krijgen we eindelijk de 'fog' die ons al dagenlang beloofd is, maar die we gelukkig niet gehad hebben. Want SF met mist is helemaal niet aantrekkelijk, het is koud en je ziet niks. SF ligt precies op het punt, waar 2 windstromen elkaar kruisen. Het gaat dan om de ijskoude windstroom uit Alaska en de warme wind uit het binnenland. De mist is langs een groot deel van de kust aanwezig, maar hier en daar gloort de zon er alweer doorheen. Het is wel jammer dat de mist de mooie kustlijn aan het oog onttrekt. Gelukkig trekt de mist na verloop van tijd weg en kunnen we genieten van de spectaculaire uitzichten die deze ruige kustlijn biedt. Pelikanen, aalscholvers, turkey vultures en allerlei ander 'gebroed' vliegen hier rond. Hier en daar wat zeehonden, zeeleeuwen en surfers die de golven trotseren en wat boeren die hun land aan het bewerken zijn. In Carmel drinken we koffie in een soort winkelhofje, waar de planten en bomen er prachtig bijstaan. Carmel is een rustig plaatsje (meest voorbehouden aan de rijken), waar Clint Eastwood 2 jaar burgemeester is geweest.. Het aquarium is prachtig. Ik ben er al een keer geweest, maar eigenlijk kan je er gerust meermalen naar toe en er een hele dag zoet brengen. Helaas hebben we maar 2,5 uur voordat we weer verder moeten. We zien knaloranje kwallen (in het Engels Jellyfishes genaamd), vreemde inktvissen, prachtige gekleurd koraal en zee-anemonen. Speelse zee-otters en enorme zeeplanten: kelp. We kijken onze ogen weer uit en ik ben heel benieuwd naar de filmbeelden met mijn 3D-camera. Dan naar de 17 mile drive, langs Pebble Beach, alweer zo'n plek waar je geen kamer kan vinden onder de 600 dollar en waar het beroemde golfterrein zich bevindt. Hier staat ook The Lone Cypress op een rots, alleen staat ie nu niet bepaald alleen. But, who cares? Wij zien dat vele pijnbomen aangetast zijn door Spaans mos, de slierten hangen aan de takken en uiteindelijk sterven de bomen af. Het heet Spaans mos, omdat alles wat de Spanjaarden hebben gedaan als negatief wordt beschouwd. Een zeer attente medereiziger heeft een paar walvissen gespot. Dit is echt uniek voor deze tijd van het jaar. Wij willen stoppen en kijken en ondanks een stopverbod aldaar hebben we toch de kans gekregen om uit te stappen. Een bijzonder moment en iedereen stapt met een big smile de bus weer in. Wat mij opvalt is dat ik tot nu toe slechts 1 Amerikaanse condor heb gezien, maar wel veel turkey vultures. Deze laatste is net als de Am.erikaanse condor een aasgier, maar dan een stuk kleiner en de kleurstelling is ook anders. In 2009 heb ik vele condors gezien en er is me toen verteld dat men bezig was met een broedprogramma om deze grote vogel (met een spanwijdte van wel 2,5 m) weer op de kaart te zetten. De condor legt eens in de 2 jaar een ei en in het broedprogramma wordt het ei weggenomen en door mensen 'uitgebroed' en teruggezet na verloop van tijd. De condors leggen een nieuw ei waarvoor zij zelf de zorg op zich nemen. Het schieten/doden van een condor komt op een boete te staan van 40.000 dollar, zo heb ik me eens laten vertellen. Het is al met al een lange rit vandaag met de nodige lange stops en pas om 19 uur komen we aan in ons hotel in Santa Maria. Morgen alweer de laatste dag en dat is natuurlijk wel jammer, maar 'thuis' gaat ook wel weer 'kriebelen'. Het enige wat ons nog te doen staat is de vliegreis overleven!

Dinsdag 24 juni, San Francisco

Om 7.45 uur verzamelen vandaag; er staat ons weer veel te doen....

We lopen vanaf ons hotel in Market Street naar een kabelbaan met ouderwetse trammetjes. We gaan daarmee naar een punt boven in de stad. De kabelbaan is een aparte belevenis; de wagons zijn allemaal heel oud en uit alle delen van de wereld, ze worden door een kabel in de grond omhoog getrokken en alles werkt nog zoals het vroeger deed. Aan het eind van de route moeten de wagons op een draaibare schijf in de grond weer omgedraaid worden, zodat ze weer de weg terug kunnen beginnen.

San Francisco is, volgens Rita, op 40 heuvelen gebouwd. Het zal wel, ik heb het niet gecheckt, maar ik geloof het graag, want je moet regelmatig behoorlijk stijl klimmen (en gelukkig aan de andere kant weer dalen). En met behoorlijk stijl bedoel ik echt stukken van ongeveer 18% en die zijn niet voor de poes!

SF is echt een heel relaxte stad met ongeveer 790.000 inwoners en uitbreiding zit er niet in omdat er geen plaats meer is! Er is relatief weinig hoogbouw i.v.m. de kans op aardbevingen en de inwoners zijn er socialer en toleranter dan ergens anders in Amerika.
Hier heeft de flower power hoogtij gevierd en is de gay-scene nog steeds een begrip.
Rita zegt dat SF het Amsterdam is van Amerika. Het is in SF veel drukker en levendiger dan bijvoorbeeld in LA of Phoenix. Ik denk zelf dat dit o.a. te maken heeft met de temperatuur in SF; deze is veel lager dan in de 2 andere steden. Mensen in Phoenix en LA komen niet zo graag buiten, daar is het te warm, dus is het er veel rustiger op straat. Maar misschien zie ik dit wel helemaal verkeerd.....

Na de kabelbaan brengen we met de bus een bezoek aan Saint Marie's; een in 1973 gebouwde, heel moderne uitvoering van een rooms-katholieke kerk, met een groot orgel en een heel apart en mooi interieur. Dan rijden we door naar Twin Peaks; een hoog uitzichtpunt op SF. Bij mijn vorige bezoek aan SF, in 2009, was deze plek in mist gehuld, dus was er van enig uitzicht geen sprake (toen schreef ik al dat 'er wel eens iets de mist inging'). Gelukkig is het nu helder, maar koud en winderig. En alweer volgens Rita is dit normaal in deze tijd van het jaar.

We besluiten om een boottocht te maken in de baai van SF. Ik heb dolfijnen, zeehondjes, pelikanen en andere zeevogels gezien en we hebben een rondje gevaren om Alcatraz, de roemruchte gevangenis op het eiland voor de kust van SF.

Na de boottocht met 2 reisgenoten Mariella en Larissa (moeder en dochter) eerst een hapje gegeten bij Boudin (een vermaarde bakker in SF, met heerlijk brood en lekkere hapjes), en daarna een fijne wandeling gemaakt door SF; stijl omhoog in Hyde Street, weer naar beneden bij Lombard Street met de haarspeldbochten, het uitzicht op het Transamerika-gebouw, Chinatown, Union Square enz.

Bij zessen weer op het honk en gegeten in het restaurant van het hotel. Blog schrijven vanavond en morgen naar Monterey. Gaan we het aquarium bezoeken daar.

Maandag 23 juni, Modesto - San Francisco

Pa en ik hebben al een redelijke reputatie opgebouwd bij de andere reisgenoten.
Natuurlijk oogst Pa alom bewondering omdat hij op deze 'jeugdige' leeftijd nog zo'n reis onderneemt, maar ook omdat we zo'n beetje op elke plek van onze reis wel iets van onszelf hebben achtergelaten en ik mijn vakantie voor een groot deel zoekend en roepend naar Pa doorbreng ;-) We staan bekend als het komische duo en die laatste actie met de koffers is uiteraard een stunt van ongekende grootte en ik kan nu zeggen dat ik iets heb gedaan waardoor we door niemand meer vergeten worden. Zelfs niet door degene die de bus moet schoonmaken....

Voor onze picknick in Yosemite had ik broodjes, kaas en salami gekocht en heel netjes aan Rita gevraagd of ik onze spullen in de koelbox mocht leggen. Die zat in de ochtend nog gevuld met allemaal ijsklontjes. Die klontjes echter, hebben de nare gewoonte om gedurende de dag te gaan smelten en nu wil het geval dat ik aan het eind van de dag vergeten ben de salami uit de koelbox te halen. Dus toen de schoonmaakster kwam, dreef de salami in het water en had het vet zich 'vastgeklampt' aan de flesjes water en aan de wanden van de koelbox.
Daarop vertelde Rita dat ze vanochtend een lange en zeer boze mail van de schoonmaakster had gekregen over hoeveel werk ze had gehad om alles schoon en vetvrij te krijgen en moest ik schoorvoetend en met het schaamrood op mijn kaken bekennen dat die salami van mij was. Jullie begrijpen dat wij hier een onuitwisbare indruk achterlaten en dat wij ons nu voorgoed op de kaart hebben gezet!!!

Maar goed, het leven gaat door, ook na deze nieuwe 'bak', en hebben we alweer zon vandaag en zitten we alweer om 8 uur in de bus! Met alweer een druk programma.

Eerst naar Sacramento, de hoofdstad van Californië. Hier in de buurt is het Californische goud gevonden en dat heeft de doorslag gegeven om Sacramento te kiezen als capitool. Het gemeentehuis vertoont veel gelijkenis met het Witte Huis in Washington DC.
Van binnen een mooie koepel en overal zie je marmer. Voor het 'witte huis' staan een paar prachtige bomen met enorme dikke takken.

Na dit bezoek rijden we door naar Old Town Sacramento en drinken daar koffie en scharrelen wat rond in de winkeltjes. Op de rivier ligt een oude radarboot.

Dan rijden we verder richting San Francisco, maar voordat we daar aankomen, gaan we eerst nog naar een van de vele wijnhuizen in de omgeving van San Francisco.
Het meest bekende wijngebied is Napa, maar wij gaan naar Sonoma en we stoppen bij Family Vineyards Jacuzzi; een heel mooi, door bloemen omringd landhuis, met binnenplaatsje, fontein en mooie doorkijkjes. Het doet een beetje hacienda-achtig aan.

De wijnen die we te drinken krijgen vind ik niet echt geweldig, terwijl ik tijdens deze reis eigenlijk nog geen slechte wijn heb gedronken (wel hele dure, zoals jullie wellicht weten!)
Ik bestel steeds een rode Merlot en die is altijd goed, waar ik ook ben.

Na dit bezoek rijden we door naar San Francisco en Rita besluit om meteen door te rijden naar The Golden Gate Bridge, omdat de weersverwachting voor morgenochtend mist voorspelt en dan is er van de brug niets te zien. Als we bij de brug uitstappen worden we verrast door een ijzige, harde wind vanaf de Pacific. Het is niet warmer dan 13 graden en dat is in groot contrast met de laatste stop in Sonoma. Gelukkig heb ik deze brug al een keer 'belopen', dus ik ga na de fotoshoot weer lekker de bus in.

Om 16.30 uur arriveren we in het hotel en om 18 uur moeten we weer de bus in voor een citytour by night met diner op Pier 39. En Pier 39 is heel leuk, want daar liggen zeeleeuwen op de pontons, die oorspronkelijk bedoeld waren voor het aanmeren van luxe vaartuigen. Alleen gingen die zeeleeuwen op de boten liggen en die werden daar natuurlijk niet mooier op en roken ook niet zo lekker meer.

Als we aankomen bij Pier 39, staat ons een onaangename verrassing te wachten; geen zeeleeuw te zien! Die zijn zeker ook op vakantie.....

Dan maar een beetje lanterfanten op de pier en eten. Het eten is niet vies, echter ook geen culinair hoogstandje, maar we hebben het wel gezellig met zijn allen.

Na het eten nog even naar Treasure Island gereden en vandaar uit een prachtige view op de skyline van SF by night.

Dan terug naar het hotel en schrijven aan mijn blog.

Nog 4 nachtjes slapen en dan weer naar huis. Vreemd idee dat ik volgende week weer gewoon in Purmerend loop.

Zondag 22 juni, Fresno - Modesto

Het 'kofferverhaal' van gisteren had nog een staartje. De man van het hotel in Visalia (degene die de koffers nabracht) was zo aardig geweest om de bagage (zonder dat ik het wist want ik zat in de lobby op hem te wachten), naar onze hotelkamer te brengen en even later kwam hij mij vertellen dat Pa de deur open had gedaan en dat de koffers nu binnen stonden, maar dat Pa nu buiten stond! Zonder sleutel, in zijn onderbroek en t-shirt, wachtend op mij voor de deur van de kamer.

De man uit Visalia heeft zijn uiterste best gedaan, maar helaas is hij vergeten mijn verloopstekkertje in te pakken. Dat is op zich geen ramp, ware het niet dat ik half Los Angeles heb moeten aflopen om er eentje te bemachtigen. En zonder zo'n stekkertje geen telefoon, geen iPad, geen scheerapparaat enz.

Enfin, door alle adrenaline was ik nog klaar wakker en lag ik pas rond 02.00 uur in bed en vanmorgen alweer om 5.30 uur eruit, want Yosemite National Park staat op het programma.

Dit is het oudste park van Amerika en het is weer heel anders dan de andere parken. Het meest bekend is de grote monoliet 'El Capitan', een massief stuk granieten rots uit 1 stuk. Yosemite heeft 16 verschillende soorten graniet en beekjes, dennenbomen en ook een stuk of 30 sequoia's.

We gaan hier eerst weer lekker picknicken en dan een stukje wandelen. Pa kan deze keer ook mee, want de route is niet al te zwaar. Tijdens het eten bedelen steeds 3 eekhoorntjes (die door Rita consequent 'aardhorentjes' worden genoemd) om eten, maar het lukt me helaas niet om ze goed op de foto te krijgen. Die 'krengen' blijven niet stil zitten en iedere keer dat er eentje op zijn achterpootjes zit en ik een foto neem, rent ie juist op dat moment weg.

Het inslaan van eten voor de picknick verloopt trouwens ook niet zonder slag of stoot. Het ene moment loopt Pa op weg naar de supermarkt nog achter me aan en het volgende moment is hij spoorloos verdwenen. Natuurlijk zoek ik hem, maar kan hem echt niet vinden. De tijd is beperkt; ik moet nog inkopen doen voor de picknick, er moet nog geld gehaald worden, we 'moeten' nog koffie drinken en ik 'moet' nog een verloopstekkertje kopen, zowaar geen sinecure. En ondertussen is Pa spoorloos. Ik vraag aan iedereen die hem kent of hij gezien is, maar nee. Dan eerst maar even boodschappen doen, maar het zit me niet lekker. Toch maar weer naar de parkeerplaats en roepen en fluiten. Maar nee, geen Herman. Ik baal en maak me zorgen: waar kan hij in vredesnaam uithangen?? Ik loop als een gek door de supermarkt te rennen om maar zo snel mogelijk Pa te kunnen zoeken en bij de kassa zie ik hem ineens rondscharrelen!! Ik vraag nogal geirriteerd waar hij nou al die tijd uitgehangen heeft en hij vertelt me doodleuk dat hij die supermarkten nou wel een keer gezien heeft en dat hij fijn bij de bloemenafdeling plantjes heeft bekeken. Hij wil me ook wel die mooie planten even van dichtbij laten zien....

Rita vertelt op de terugweg hoe zij als jonge, Zwitserse vrouw, vanuit Nederland naar Amerika kwam en hier in Amerika haar autorij-examen moest doen: 'zij was helaas niet geslagen, maar doorgezakt!' De hele bus ligt soms met gepast respect dubbel om haar uitspraken!

Uiteindelijk komen we rond 17.15 uur aan in Modesto en voor de laatste keer deze vakantie doe ik een klein handwasje.

Pa en ik gaan lekker Italiaans eten bij een tentje verderop en later komen er nog een paar andere reisgenoten aanschuiven.

Al met al weer een heel mooie dag en vele leuke momenten.....

Zaterdag 21 juni, Visalia - Fresno

Voor vandaag staat Sequoia National Park op het programma.

Om 7.50 uur rijden we weg en we volgen een mooie route door een landbouwgebied, alweer middenin de woestijn. Het land wordt door irrigatie bewaterd en Pa en ik vragen ons af hoe en waar het water voor al die gewassen aangeleverd wordt. We horen niet anders dan dat het dit jaar heel droog is en als al die bomen en struiken dan ook nog te drinken moeten hebben.... Natuurlijk moet er een dam of andere voorziening zijn, anders lukt dat ook niet.

Het park ligt behoorlijk hoog en dat merk je dan ook gelijk aan de temperatuur. Het is aangenaam zonnig en niet te heet. Al gauw ontdekken we tussen de ook niet geringe Pandarosa-dennenbomen een aantal sequoia's. Dit zijn reusachtige bomen die ook wel mammoetbomen genoemd worden. Sommige zijn al 2000 jaar oud, 30 tot 33 meter in omvang, 12 meter in diameter en tussen de 80 en 84 meter hoog. Je vraagt je af wat die bomen zouden kunnen vertellen als ze monden en ogen zouden hebben? In de nabijheid van die bomen voelen wij ons maar nietig en Pa zegt dat hij opnieuw het woord 'u' in zijn vocabulaire opneemt!

De Pandarosa-dennenbomen dragen heel grote dennenappels, zo groot als we die in Europa niet tegenkomen.

We hebben lekker rustig de tijd om te picknicken en alles goed te bekijken en te genieten van de natuur. Om 15 uur rijden we terug naar ons hotel. Althans dat idee heb ik nog een tijdje. Maar dat verandert gestaag als Rita begint te vertellen over wat er morgen op het programma staat. In eerste instantie hoor ik dat aan, maar langzamerhand begin ik mij wat ongemakkelijk te voelen. En dat gevoel wordt alleen maar sterker door alles wat Rita nog meer over morgen vertelt. En dan zie ik ook nog de verkeersborden 'Fresno' en 'Yosemite' langs de weg staan. Dit is foute boel....
Ik kan mijn 'onbehaaglijke' gevoel niet langer negeren en tegen beter weten in vraag ik mijn buurvrouw of wij wel terug gaan naar ons hotel. 'Nee', luidt het oordeel. 'We hadden maar 1 nachtje in Visalia!!!'
Shit, onze koffers staan nog in het hotel.... Als ik het aan Rita vertel, denkt zij dat ik een grapje maak, maar ik ben bloody serious. Dit heeft Rita in haar lange loopbaan als tourguide nog niet eerder meegemaakt en zij vertaalt dit als: 'Now I have seen it all'.

Dat dit heeft kunnen gebeuren is echt een samenloop van omstandigheden: tot nu toe hebben we bijna overal 2 nachten geslapen en ik heb Rita niet horen vertellen dat we maar 1 nacht zouden blijven. Toen wij 's ochtends als laatsten bij de bus aankwamen, echter ruimschoots op tijd, zat iedereen al in de bus en de bagageruimte was dicht. Ik heb niemand met koffers gezien, maar die waren dus al ingeladen.

Tja, gelukkig zijn we maar 45 miles van Visalia vandaan, maar een taxi heen en terug kost al gauw 300 dollar. Dat is wel heel veel geld en daar komt ook nog een extra dag voor het hotel bij. Enfin, Rita heeft het hotel gebeld en de man die ons ingecheckt heeft, is bereid om tegen een vergoeding van 150 + tip naar Fresno te rijden en onze koffers af te leveren. En daar moet hij nog de koffers voor inpakken ook ;-) En als klap op de vuurpijl hoeven we ook geen dag extra te betalen...

Nou, daar zit ik dan, dit verhaal te schrijven en te wachten totdat hij rond 23.45 uur de bagage komt afleveren... Mijn iPad heb ik bij me, mijn kabeltjes en snoertjes voor het overzetten van de foto's op het blog echter niet. Dus de foto's volgen nog.

En morgenochtend om 5.30 uur op en om 7.30 uur in de bus.... Dat wordt een lekker lang dagje!

Vrijdag 20 juni, Las Vegas - Visalia

Voor de verandering vertrekken we vandaag eens om 8.30 uur.

We rijden door de Mojavewoestijn naar het verlaten stadje Galico. Van 1881 tot 1896 was Galico een welvarend zilvermijnstadje, maar toen er een eind kwam aan de 'silver rush' veranderde het in een spookstad.

Pa vermaakt zich hier prima met allerhande oude gereedschappen, (stoom)machines en een brandweerwagen. Je kan nog goed zien hoe het geweest moet zijn om hier te leven in die dagen. De bergen hebben ook hier weer verschillende kleuren en daar is het stadje ook naar genoemd: Galico betekent 'meer kleuren' (een lapjeskat wordt ook een galico cat genoemd).

Het is weer ongeveer 40 graden en het zonnetje brandt behoorlijk. In de woestijn zien we een enorme oppervlakte met zonnepanelen, er is ook een kerkhof voor oude vliegtuigen (er staan zelfs 2 oude KLM-toestellen), een legerbasis en er zijn windmolens. Het is er droog, dor en heet, maar sommige stukken zijn allerminst saai; zacht glooiende heuvels bedekt met een dun laagje opgedroogd gras. Rita vertelt dat deze heuvels in het voorjaar prachtig groen zijn en dat moeten we dan maar geloven..... Maar nu zijn ze ook al mooi.

De reis gaat verder en net als we bijna bij ons hotel in Visalia zijn, komen we in een file terecht, die ons zo ongeveer 30 tot 45 minuten kost. Er blijkt een vrachtwagen gekanteld en we worden omgeleid. Pas om 18 uur komen we aan in ons hotel en we besluiten om gelijk maar een hapje te gaan eten.

Na het eten gaan Pa en ik een stukje wandelen in de omgeving en we zien dat even verderop een baseball-wedstrijd aan de gang is. Op het veld ernaast zit een groepje mensen naar de wedstrijd te kijken en ik raak met een vrouw aan de praat. Al gauw biedt zij mij een aardbei-margeritha aan en zo praten we een flink tijdje gezellig met elkaar, totdat het tijd wordt om naar het hotel terug te gaan.

Ik besluit om vandaag eens wat vroeger naar bed te gaan, want ik merk dat ik steeds vermoeider word.