Donderdag 19 juni, Las Vegas - Death Valley

Deze ochtend moet ik Pa zijn bed uit jagen om te gaan douchen en ik ga onze spullen bij elkaar zoeken, want om 8 uur......

We zijn allebei nog helemaal niet uitgeslapen, we merken dat de vermoeidheid een beetje heeft toegeslagen. Zo'n reis is natuurlijk geweldig, maar het is een bijzonder druk programma en we hebben heel weinig tijd voor onszelf. Ik heb nog geen boek opengeslagen en als ik een boodschap wil doen, moet dat zorgvuldig ingepland worden, tussen het reizen en de activiteiten in. Mijn verhalen schrijf ik in de bus op mijn iPad, zo kan ik mezelf wat tijd besparen en hoef ik alleen maar te knippen en plakken en foto's uit te zoeken voor op het blog. Gisteren even snel een handwasje gedaan met afwasmiddel. Enfin, niet skoon toch fris, zou mijn moeder gezegd hebben...

Hup, zonder ontbijt de bus in, want we gaan toch boodschappen doen voor de picknick in Death Valley, dus dan kunnen we ook wel het ontbijt bij elkaar scharrelen. Het wordt nog een hele toer om die aangekomen kilo's er weer af te krijgen. Bijna iedereen eet te veel en we bewegen te weinig om die overtollige calorieën te gebruiken.

Rita baalt dat de te verwachten temperatuur wat tegenvalt: het wordt vandaag maar 44 graden in plaats van 50!!!!
Als we uitstappen voelen we een heel droge warmte en dat klopt ook wel, want de luchtvochtigheid is maar ongeveer 2%
Ik weet niet precies wat ik me had voorgesteld van deze woestijn, maar het is in ieder geval niet te vergelijken met mijn idee van de Sahara. Er zijn helemaal geen zandheuvels, er zijn rotsen in de kleuren wit, geel, aubergine, rood, bruin en er is zout. Death Valley is het laagste en droogste punt van het continent (Alaska buiten beschouwing gelaten m.b.t. het laagste punt) en ook hier is het weer prachtig. Het is een godvergeten en -verlaten oord, als je de toeristen niet meetelt. Op dat laagste punt zie je een dikke laag opgedroogd zout liggen, het lijkt net een ijsbaan.
Pa had al spijt dat hij zijn schaatsen niet mee had genomen, maar ik denk dat dat alleen maar verstandig is, anders was hij die vast ook nog kwijtgeraakt;-)

Het mag dan wel een droge hitte zijn, ik merk dat de warmte wel veel van mijn energie opslurpt en op de terugweg kan ik mijn ogen niet meer openhouden.

Na terugkomst in het hotel even opgefrist en met de gratis shuttle naar de Strip gereden, want we willen daar een hapje eten.

Ook al is het 19 uur in de avond, het is nog steeds bloedheet en de 'opvliegers' volgen elkaar in hoog tempo op. Rita heeft me verteld hoe de Amerikaanse vrouwen 'hotflashes' ook wel omschrijven, nl.: 'I am taking a personal tropical vacation' en daar kan ik me van alles bij voorstellen.

Op de Strip bij een Mexicaanse tent gegeten en door schade en schande wijs geworden, delen Pa en ik een Fajita (schrijf ik dit goed?). Precies genoeg en ook niet te duur, dachten we...... Totdat we de rekening zien: 3 lullige rode wijntjes voor de lieve som van 33 dollar!!!!!
De ober om nadere uitleg gevraagd en volgens hem zijn deze prijzen volkomen normaal voor de Strip. Hij verontschuldigt zich en zegt dat hij alleen maar de boodschapper is en ik vertel hem dat het volkomen normaal is dat de boodschapper van slecht nieuws onthoofd wordt.....

Als we teruglopen naar ons hotel zien we een man op straat liggen en net als alle andere mensen stappen Pa en ik in eerste instantie zo over zijn benen heen en lopen nog een paar meter door. Maar dan bedenken we dat dit natuurlijk niet kan. We gaan terug en spreken de man aan, ik tik hem op zijn arm maar hij reageert niet, hij ademt wel. Nu wij bij hem zijn, blijven er meer mensen staan, sommige jonge gasten staan alleen maar stil om even een foto te nemen en lopen dan weer door. Uiteindelijk is de security van een tegenoverliggend hotel gewaarschuwd en die heeft ons de zorg voor de man uit handen genomen. Wat leven we toch in een rare wereld!!!

Woensdag 18 juni, Bryce Canyon - Las Vegas

Vandaag weer een busreis op het programma. We rijden via Zion National Park naar Las Vegas.

Zion is een canyon. Het is een beetje vreemd dat Bryce 'Canyon' genoemd wordt terwijl het helemaal geen canyon is en Zion wel een canyon is, maar die naam niet draagt.
Zion is weer totaal anders dan Bryce; grote, massieve, zalmroze rotsen. De weg loopt door de canyon heen en volgens Rita zie je op deze manier maar heel weinig van het mooie park. Beter is het om Zion te voet te ontdekken.
Dat is dan weer iets voor de volgende keer!

We 'doen' Zion op de 'Japanse manier' en rijden dan door naar Las Vegas. De tijd gaat weer een uur terug, het tijdsverschil met Nederland is weer 9 uur (vroeger dan Nederland).

Onderweg kunnen we de wedstrijd Nederland - Australië volgen, omdat een aantal reisgenoten continu in contact staat met het thuisfront en als het duidelijk is dat we gewonnen hebben, wordt het kampioenslied uit volle borst ingezet.

Om 16 uur arriveren we in Vegas en om 18 uur starten we met de city nighttour. Maar het is helemaal nog geen nacht in Vegas om 18 uur en dan zijn de duizenden lichtjes nog niet aan, dus we gaan eerst een paar hotels van binnen bekijken, waarvan ik het Venetian Hotel toch wel een van de mooiste vind, met echte kanalen, bruggetjes en gondels, het San Marcoplein en een hemel die zowel nacht als dag kan voorstellen. Niet van een echte hemel te onderscheiden.

Zoals de meesten wel weten hebben veel hotels op de 'Strip' een thema; je hebt Excalibur (thema Koning Arthur en de Ridders van de Ronde Tafel), New York New York (van buiten een prachtige skyline, incl. Vrijheidsbeeld), Eiffeltoren Residence (een mini-Eiffeltoren en een Arc du Triomph), Circus Circus (waar je het idee krijgt een echte circustent binnen te lopen) en het Luxor (waar een sfinx de ingang van de piramide bewaakt).

Las Vegas is echt een gekkenhuis, het is er altijd druk, in deze maanden gloeiend heet, het staat middenin de woestijn en je ziet er de meest vreemde types. 's Avonds schreeuwen alle reclames en lichtjes je tegemoet en de tegenstelling met de natuurparken van de afgelopen week is wel erg schril, maar desalniettemin genieten we allemaal van de tour.

Down town is een straat overkoepeld en daar krijgen we een gratis lichtvoorstelling boven ons hoofd. Erg mooi allemaal. Natuurlijk gaan we ook nog naar het Bellagio Hotel waar we vergast worden op een show met 1200 waterfonteinen. Inmiddels is het al 22.15 uur en na de hele reis EN 's avonds nog een tour zijn we best wel moe. Pa gaat lekker slapen, maar ik besluit om nog even wat te gaan drinken met een aantal andere reisgenoten.

Het wordt al met al toch een beetje laat en morgen moeten we weer vroeg op, want dan gaan we op excursie naar Death Valley.

Tot nu toe hebben we een prachtige reis en er ligt nog meer in het verschiet.

Dinsdag 17 juni, Bryce Canyon

We kunnen uitslapen.... Pas om 9.30 uur gaan we met de bus naar Bryce.

Bryce Canyon is ongeveer 10 miljoen jaar geleden ontstaan door krachten vanuit het binnenste der aarde en wind, water, ijs en zand deden de hoodoos, zoals deze rotsformaties worden genoemd, ontstaan.

Van alle mooie dingen die er in Amerika te zien zijn, was Bryce veruit mijn favoriet en die mening is na mijn wandeling tussen de hoodoos vandaag weer bevestigd. Wat een prachtig gebied. Ik wilde heel graag weer die wandeling doen die ik 5 jaar geleden gemaakt heb (eerst  een stuk Navajo-trail, overlopend in de Peekaboo-loop) en ik heb 4 anderen zo gek gekregen om met mij mee te gaan. Daar ben ik heel blij om, want anders had ik het alleen gedaan en het is zoveel leuker om deze ervaring met anderen te delen. Iedereen zou deze pracht eens moeten zien...

Deze wandeling is voorwaar niet voor watjes; de hoogteverschillen, met soms wel hele steile stukken erbij van zo'n 18%, de temperatuur en de kwaliteit van het pad, maken van deze wandeling een echte kuitenbijter.
Helaas moeten Pa en ik besluiten dat hij niet mee kan vandaag, gezien de zwaarte van het parcours. Ik vind dat echt heel vervelend, want dit is voor mij (en ik weet zeker dat het voor Pa ook zo had geweest) HET hoogtepunt van de vakantie.

Om 11.30 uur gaan we op pad en na 3,5 uur, om 15 uur, komen we aan op een kruising waarbij we de beslissing nemen om ook nog een ander pad te volgen (Queens Garden Trail) en dan maken we het gelijk maar af door verder te lopen naar Sunrise Point en vandaar naar Sunset Point waar we de bus naar ons hotel kunnen pakken. Onderweg krijgen we te maken met zeer zware windstoten, waarbij we gratis 'gescrubd' worden. Maar dit mag de pret niet drukken, want de wind zorgt ook voor enige verkoeling en dat is echt geen overbodige luxe. De zon schijnt en dat is echt het allerbelangrijkste i.v.m. het maken van foto's. Als het bewolkt is komen de kleuren helemaal niet tot hun recht.

 Het is niet helemaal precies te berekenen wat we nu gewandeld hebben, maar waarschijnlijk komt het neer op zo'n 9 miles, toch goed voor ongeveer 14,5 km in 5 uur en dat kan ik goed voelen, vooral als ik na het eten op wil staan uit mijn stoel!

Laten de foto's voor zichzelf spreken, dan kunnen jullie zien dat ik geen woord te veel gezegd heb. Ik baal wel enorm dat de batterij van mijn fototoestel er op de mooiste plek van de wandeling, namelijk The Cathedral, mee ophoudt. De foto's krijg ik nog van mijn collega-wandelaars.

Morgen staat Las Vegas op het programma, maar dan wel via Zion National Park. Daar ben ik erg nieuwsgierig naar, want daar ben ik nog nooit geweest.

Ben benieuwd wat Pa van Las Vegas vindt. Ik heb wel enige moeite om mij hem  in Las Vegas voor te stellen. Dat ligt zo ver van zijn bed, verder kan haast niet.

Maandag 16 juni, Moab - Bryce Canyon

Vanmorgen weer om 8 uur in de bus. Pa en ik zijn steeds meer op elkaar ingespeeld en alles gaat goed zolang ik de koffers inruim en Pa lekker kan douchen en 'rondtutten' en we geen haast hebben. Wij gaan op weg naar Bryce Canyon, toch nog steeds mijn favoriete plek in Amerika tot nu toe... Onze eerste stop is in Goblin Valley State Park. Een goblin is een 'spookje' en ja, als we deze bijzondere formaties zien, lijkt het wel of al die spookjes met de konten tegen elkaar aan het vergaderen zijn. Maar als je lang genoeg kijkt zie je er allerlei figuren in (a dirty mind is a joy forever!!!). Het is alweer een bijzonder landschap en wederom verbazen we ons over de vele 'gezichten' van Amerika. Kan het nog gekker? Het is een beetje bewolkt, maar dat is in dit park niet erg, het verhoogt de sfeer alleen maar. Dan rijden we door naar Capitol Reef National Park. De Waterpocket Fold is een 160 km lange rotsmuur in de aardkorst die dit park kenmerkt. Een mooi gebergte met weer een andere 'look' dan alle voorgaande National Parks. Het wordt bijna eentonig om te schrijven, maar ook hier genieten we weer van de mooie natuur. Wat het allemaal nog specialer maakt, zijn de constant verschillende kleuren van de rotsen en bergen; wit, zalm, rood, groen, aubergine en geel en alle combinaties in dezelfde berg zijn mogelijk... Tijdens de lunch eten we voor de eerste keer weer bij een Subway en dan kopen we een 'footlong' (12 inch) 9 grains bread met kip, bacon en de nodige toebehoren en 2 limonades; en dit alles voor nog geen 10 dollar. En of we nog niet genoeg mooie natuur hebben gezien, rijden we door naar Escalante Canyon. Hier stoppen we op de 'Japanse manier'. Uit de bus, foto maken en d'r weer in. Intussen blijkt het 'geheugenprobleem' van mijn videocamera niet opgelost en dat terwijl ik gisteren 80 dollar heb uitgegeven aan een nieuwe geheugenkaart. Iedere keer als ik wil filmen krijg ik de melding dat mijn interne geheugen vol is en een geheugenkaart blijkt een extern geheugen, dus zodoende is mijn probleem nog steeds aanwezig. Moet wel opgelost worden voor morgen: de wandeling in Bryce Canyon. Anders moet ik volgend jaar weer terug naar Amerika ;-)

Zondag 15 juni, Moab - Arches National Park en Canyonlands

Allereerst wil ik jullie allemaal bedanken voor de spontane reacties. Ik heb tijdens deze reis te weinig tijd om iedereen persoonlijk een berichtje terug te sturen, maar weet dat ik het heel leuk vind om van jullie thuis te horen. Dus blijf vooral doorgaan..... Er ligt alweer een mooie dag voor ons: Arches National Park en Canyonlands.Arches staat bekend om zijn verzameling van ongeveer 2000 bogen en ramen. De parken van gisteren en vandaag zijn voor mij ook nieuw en dat maakt het voor mij nog leuker, hoewel het me nog niet 1 keer heeft verveeld om iets voor de 2de keer te zien. Dat komt ook omdat Pa zo zichtbaar geniet en maar geen woorden kan vinden om te beschrijven wat hij ziet. Hij is in een constante staat van verbazing..... Maar dat geldt voor mij ook. Er zijn bijna geen superlatieven meer te bedenken om goed te verwoorden wat je ziet. En het eind is nog lang niet in zicht! Vanmorgen om 8 uur eerst naar de Moabse supermarkt gegaan en daar inkopen gedaan voor het ontbijt en de lunch. Het is de bedoeling om te picknicken in Canyonlands. De eerste stop in Arches is bij the Balanced Rock (lijkt een beetje op ET); een hoge rots met een 'dun nekje' en daarbovenop nog een enorm rotsblok. De verwachting is dat door erosie de nek steeds dunner wordt en dat uiteindelijk de top naar beneden zal vallen. Maar ik denk niet dat wij daarop moeten gaan wachten. Dat kan gerust nog een miljoen jaar duren. Het meeste van wat we tot nu gezien hebben aan rode rotsformaties bestaat uit een relatief zacht zandsteen en wat opvalt is, dat het allemaal onder je ligt. In Europa heb je de bergen, die staan op hetzelfde niveau als jij en steken de lucht in, maar in Amerika sta je op een plateau en je kijkt steeds naar beneden. Door wind, water en zand is alles geërodeerd en uitgesleten. Dat geldt echter niet voor de rotsen in Arches, deze gaan ook gewoon de lucht in. Na Balanced Rock rijden we door naar the Double Arches en de 'windows'. Arches zijn bogen en windows zijn het nog net niet. Naar de Double Arches is het laatste stukje nog een hele toer en ik laat Pa achter en ga zelf naar boven. In mijn enthousiasme ga ik tot het uiterste puntje om zo naar de andere kant van de berg te kunnen kijken. Maar als ik naar beneden wil, merk ik dat dit nog niet zo simpel is. Een man naast mij merkt merkt mijn onzekerheid en hij helpt mij om de eerste 'sliding' te maken en een andere man die onder mij staat, neemt het stokje over en zet me weer veilig op mijn voetjes. Oef, ik merk wel dat ik ook geen 18 meer ben! Na deze beproeving nog snel naar de 'windows', want dat mogen we natuurlijk ook niet missen. Ook hier is het uitzicht weer prachtig en even later gaan we naar Delicate Arche, maar die is nog zo ver weg dat het lijkt of het een heel klein boogje is. Als laatste naar Park Avenue, een werkelijk prachtige 'laan' met imposante 'gebouwen. Het is nu bijna 1 uur in de middag en we krijgen trek. Wij rijden richting Dead Horse Point State Park (in het oosten van de staat Utah). De naam Dead Horse Point komt uit de 19de eeuw. Lokale cowboys gebruikten dit uiterste puntje van het plateau als natuurlijke paardenkraal. Men jaagde wilde paarden op totdat deze niet meer verder konden. De beste paarden werden getemd en verkocht. Achtergelaten paarden werd de vrijheid geboden. Volgens een legende is het een keer voorgekomen dat de opgesloten paarden bovenop het rotsplateau aan hun lot zijn overgelaten. De wilde paarden stierven door gebrek aan water. Het park dankt zijn naam aan dit oude verhaal. Op één plaats is het rotsplateau waarop het park ligt nog geen 30 meter breed, waardoor het verder gelegen deel als een soort van schiereiland in het landschap staat. Hier nuttigen wij onze lunch. Dead Horse Point is één van Utah's meest spectaculaire uitzichtpunten over de Canyonlands. Op de foto zie je knalblauw water; hier wordt kalium gewonnen en ik weet het niet helemaal meer goed te reproduceren, maar het heeft ook iets te maken met kunstmest. Aan het water wordt onkruidverdelger toegevoegd, waardoor het hemelsblauw wordt. Dit middel zorgt ervoor dat het water sneller verdampt en bij dat proces blijft kunstmest over? We zijn al voor 4 uur terug in het hotel en iedereen gaat even lekker zijn eigen gang. Ik moet op jacht naar geheugenkaarten voor zowel de video- als de fotocamera. Gelukkig is er een fotowinkel in Moab en kan ik weer fijn foto's en films maken. Morgen weer om 7.45 uur in de bus en dan gaan we naar Bryce.

Zaterdag 14 juni, Williams - Moab (Monument Valley)

Er wacht ons een lange dag en dus worden wij om 5.30 uur wakker gebeld en zitten we om 6.30 uur aan het ontbijt en om 7.30 uur in de bus. Vandaag gaan we naar Monument Valley, een uitgestrekt gebied met allemaal prachtig door erosie gevormde, eenzame rode rotsformaties, o.a. bekend van de westerns van John Wayne. Wij kijken onze ogen uit, het is weer zo anders dan de Grand Canyon. Voordat onze excursie met de Indianen in een pick-up begint, eten we eerst een taco met lekkere smurrie erop. In het restaurant hebben we uitzicht op Monument Valley. Het is werkelijk prachtig en het is lastig om al die schoonheid op de foto/film vast te leggen. Sommige rotsformaties hebben namen gekregen als: de uil, de 4 gezusters en de twee handen. Iedereen zou dit eigenlijk een keer in zijn leven zelf moeten aanschouwen. Ik denk dat het heel moeilijk wordt om een favoriete plek te kiezen aan het eind van de vakantie. Het is allemaal mooi op een eigen manier en niet met elkaar te vergelijken. Deze 2 uur durende tocht in de open pick-up is een unieke ervaring. Buiten dat we nogal door elkaar worden gehusseld, rijden we ook nog  door een zandstorm. Voorwaar geen pretje, maar we slaan ons er manmoedig doorheen en we vergeten alle ellende bij het van dichtbij bekijken van deze unieke rotsen. Iedereen komt met rode haren uit de trucks en het zand zit tussen onze kiezen... Hierna vervolgen we de weg richting het hotel in Moab, maar rijden eerst nog naar Goosenecks State Park. Dit is een reservaat met alweer een heel mooie diep uitgesleten canyon; rotsen met terrasvorming en daaromheen stroomt de rivier San Juan. De hele dag rijden we al door het gebied van de Navajo-indianen (spreek uit Nabago). Rita vertelt onderweg veel over de gewoonten en leefwijze van deze Indianen. Eigenlijk vormt deze bevolkingsgroep de 51ste staat van de USA; zij hebben een eigen regering, eigen wetten en regels en politie en zij zijn druk bezig om hun toekomst te plannen door het bouwen van hotels, wegen, een casino en shoppingmalls. Onze tourguide Rita spreekt goed Nederlands, maar zij maakt nog wel eens charmante missers. Zo geeft zij als cadeautip voor de mensen thuis een dream catcher; een Indiaans leuk hebbedingetje wat je boven je bed moet hangen om 'nachtherries' te voorkomen.  Zoals een aantal van jullie wellicht weet, begon Pa de afgelopen maanden nogal eens tegen de hele reis op te zien en eigenlijk wilde hij liever thuis blijven. Natuurlijk vertelde ik hem dat hij hele mooie dingen zou gaan zien. En terwijl we uitzicht hebben op de pracht van Monument Valley zeg ik hem dat als hij thuis was gebleven, hij dit alles niet zou hebben gezien. Hierop antwoordt Pa nogal droog dat hij dan nog wel in het bezit zou zijn geweest van zijn mooie sportschoenen!

Vrijdag 13 juni, Grand Canyon

Vandaag kunnen we uitslapen, we hoeven pas om 9 uur in de bus te zitten. Deze morgen begint met de ontdekking dat de jassen van Pa en mij op onnavolgbare wijze verdwenen zijn uit zijn koffer. Nergens meer te vinden. Wij weten allebei niet wat er gebeurd kan zijn met deze kledingstukken. En op het moment dat Pa zijn dure, nieuwe sportschoenen aan wil doen om de wandeling in de GC te maken, komen we tot de onaangename verrassing dat ook die schoenen niet meer in zijn koffer zitten. Nou had Pa al niet veel kleren bij zich en had hij eerder ook al een onderbroek ter droging op de lampenkap gelegd en vergeten in te pakken, dus de 'kledingkeus' van Pa wordt steeds beperkter. Enfin, als we dit positief benaderen kunnen we gerust stellen dat de koffer van Pa steeds overzichtelijker wordt..... De bus rijdt ons in een uur tijd naar Bright Angel Lodge (een prachtig uitzichtpunt op de GC). Het is mooi weer, ongeveer 23 graden en er staat een behoorlijk stevige wind, die soms wel hinderlijk is, maar die ook wel weer voor de nodige verkoeling zorgt. Pa kijkt zijn ogen uit en kan er werkelijk geen genoeg van krijgen. Kijk, hiervoor hebben we dit dan ook gedaan!!! Van Bright Angel Lodge (BAL) rijden we met de gratis shuttle naar het meest westelijke uitzichtpunt 'Hermit's Rest' en het is de bedoeling dat wij de 11,4 km teruglopen naar Bright Angel Lodge. De wandeling volgt steeds de South Rim (Rim = de rand van de canyon). Onderweg worden we verwend met fraaie vergezichten, een mooi blauw vogeltje (Stellers Jay) en er zweven Turkey Vultures en Amerikaanse condors boven onze hoofd. Helaas  blijkt dat we te weinig water hebben meegenomen en de tocht is voor Pa toch iets zwaarder dan verwacht en we besluiten bij Hopi Point (ook weer een uitzichtpunt en tevens bushalte) op de bus te stappen en de laatste 3 km terug naar BAL te rijden.  Maar we hebben echt een heel mooie wandeling gemaakt en heel erg genoten. Eenmaal terug in het hotel eten we een lekkere steak en is er weer een mooie dag voorbij.

Donderdag 12 juni, Phoenix - Williams (Grand Canyon)

Iedereen zit weer om 8 uur in de bus en de tocht voert ons vandaag naar Williams, dicht bij de Grand Canyon. Het landschap waar we door heen rijden is niet echt spectaculair met uitgedroogd gras en hier en daar een bosje, maar ik weet dat dit snel gaat veranderen als we eenmaal in Sedona zijn. In Sedona staat Bell Rock, een prachtig rode rotsformatie en het is er natuurlijk heel toeristisch en gezellig. We komen in een winkeltje terecht met allemaal natuurstenen en van Herman krijg ik een mooie turkoois hanger. We kunnen onze weg niet vervolgen door Oak Greek Canyon vanwege een brand die daar gewoed heeft, dus we moeten dezelfde weg terug nemen en we zetten koers naar de luchthaven vlak bij de Grand Canyon. Daar gaan de mensen die geboekt hebben met een helikopter de lucht in en maken een tocht over de GC. Herman en ik blijven liever met de voetjes op de vaste grond; Pa wil eerst wandelen en zich laten verrassen door de mooie natuur en ik ben een bangepoepert als het op vliegen aankomt. Maar voordat we bij de luchthaven aankomen, stoppen we bij een grote winkel met kleding, sieraden, schoenen etc. en daar kan ik de verleiding niet weerstaan om bij mijn pas veroverde hanger een bijpassende ring te kopen. Als de groep de lucht in is, gaan we met de overige mensen naar de Imax om naar een film over de GC te kijken, maar helaas gaat dat niet door, want die begint pas veel later en dan zijn we niet op tijd om de anderen weer op te halen. Dus drinken we bij McDonalds maar een lekkere ijskoffie. Later op de avond gaan we met 12 man eten in Williams, een plaatsje aan de historische Route 66; de eerste weg van oost naar west (van Chicago naar Santa Monica LA). Deze weg is ongeveer 3000 km lang en inmiddels in onbruik geraakt door de aanleg van een nieuwe weg. We komen terecht in een Italiaans-Mexicaans restaurant en het is lekker eten daar en het wordt een heel gezellig diner.