Deze ochtend moet ik Pa zijn bed uit jagen om te gaan douchen en ik ga onze spullen bij elkaar zoeken, want om 8 uur......

We zijn allebei nog helemaal niet uitgeslapen, we merken dat de vermoeidheid een beetje heeft toegeslagen. Zo'n reis is natuurlijk geweldig, maar het is een bijzonder druk programma en we hebben heel weinig tijd voor onszelf. Ik heb nog geen boek opengeslagen en als ik een boodschap wil doen, moet dat zorgvuldig ingepland worden, tussen het reizen en de activiteiten in. Mijn verhalen schrijf ik in de bus op mijn iPad, zo kan ik mezelf wat tijd besparen en hoef ik alleen maar te knippen en plakken en foto's uit te zoeken voor op het blog. Gisteren even snel een handwasje gedaan met afwasmiddel. Enfin, niet skoon toch fris, zou mijn moeder gezegd hebben...

Hup, zonder ontbijt de bus in, want we gaan toch boodschappen doen voor de picknick in Death Valley, dus dan kunnen we ook wel het ontbijt bij elkaar scharrelen. Het wordt nog een hele toer om die aangekomen kilo's er weer af te krijgen. Bijna iedereen eet te veel en we bewegen te weinig om die overtollige calorieën te gebruiken.

Rita baalt dat de te verwachten temperatuur wat tegenvalt: het wordt vandaag maar 44 graden in plaats van 50!!!!
Als we uitstappen voelen we een heel droge warmte en dat klopt ook wel, want de luchtvochtigheid is maar ongeveer 2%
Ik weet niet precies wat ik me had voorgesteld van deze woestijn, maar het is in ieder geval niet te vergelijken met mijn idee van de Sahara. Er zijn helemaal geen zandheuvels, er zijn rotsen in de kleuren wit, geel, aubergine, rood, bruin en er is zout. Death Valley is het laagste en droogste punt van het continent (Alaska buiten beschouwing gelaten m.b.t. het laagste punt) en ook hier is het weer prachtig. Het is een godvergeten en -verlaten oord, als je de toeristen niet meetelt. Op dat laagste punt zie je een dikke laag opgedroogd zout liggen, het lijkt net een ijsbaan.
Pa had al spijt dat hij zijn schaatsen niet mee had genomen, maar ik denk dat dat alleen maar verstandig is, anders was hij die vast ook nog kwijtgeraakt;-)

Het mag dan wel een droge hitte zijn, ik merk dat de warmte wel veel van mijn energie opslurpt en op de terugweg kan ik mijn ogen niet meer openhouden.

Na terugkomst in het hotel even opgefrist en met de gratis shuttle naar de Strip gereden, want we willen daar een hapje eten.

Ook al is het 19 uur in de avond, het is nog steeds bloedheet en de 'opvliegers' volgen elkaar in hoog tempo op. Rita heeft me verteld hoe de Amerikaanse vrouwen 'hotflashes' ook wel omschrijven, nl.: 'I am taking a personal tropical vacation' en daar kan ik me van alles bij voorstellen.

Op de Strip bij een Mexicaanse tent gegeten en door schade en schande wijs geworden, delen Pa en ik een Fajita (schrijf ik dit goed?). Precies genoeg en ook niet te duur, dachten we...... Totdat we de rekening zien: 3 lullige rode wijntjes voor de lieve som van 33 dollar!!!!!
De ober om nadere uitleg gevraagd en volgens hem zijn deze prijzen volkomen normaal voor de Strip. Hij verontschuldigt zich en zegt dat hij alleen maar de boodschapper is en ik vertel hem dat het volkomen normaal is dat de boodschapper van slecht nieuws onthoofd wordt.....

Als we teruglopen naar ons hotel zien we een man op straat liggen en net als alle andere mensen stappen Pa en ik in eerste instantie zo over zijn benen heen en lopen nog een paar meter door. Maar dan bedenken we dat dit natuurlijk niet kan. We gaan terug en spreken de man aan, ik tik hem op zijn arm maar hij reageert niet, hij ademt wel. Nu wij bij hem zijn, blijven er meer mensen staan, sommige jonge gasten staan alleen maar stil om even een foto te nemen en lopen dan weer door. Uiteindelijk is de security van een tegenoverliggend hotel gewaarschuwd en die heeft ons de zorg voor de man uit handen genomen. Wat leven we toch in een rare wereld!!!