Het 'kofferverhaal' van gisteren had nog een staartje. De man van het hotel in Visalia (degene die de koffers nabracht) was zo aardig geweest om de bagage (zonder dat ik het wist want ik zat in de lobby op hem te wachten), naar onze hotelkamer te brengen en even later kwam hij mij vertellen dat Pa de deur open had gedaan en dat de koffers nu binnen stonden, maar dat Pa nu buiten stond! Zonder sleutel, in zijn onderbroek en t-shirt, wachtend op mij voor de deur van de kamer.

De man uit Visalia heeft zijn uiterste best gedaan, maar helaas is hij vergeten mijn verloopstekkertje in te pakken. Dat is op zich geen ramp, ware het niet dat ik half Los Angeles heb moeten aflopen om er eentje te bemachtigen. En zonder zo'n stekkertje geen telefoon, geen iPad, geen scheerapparaat enz.

Enfin, door alle adrenaline was ik nog klaar wakker en lag ik pas rond 02.00 uur in bed en vanmorgen alweer om 5.30 uur eruit, want Yosemite National Park staat op het programma.

Dit is het oudste park van Amerika en het is weer heel anders dan de andere parken. Het meest bekend is de grote monoliet 'El Capitan', een massief stuk granieten rots uit 1 stuk. Yosemite heeft 16 verschillende soorten graniet en beekjes, dennenbomen en ook een stuk of 30 sequoia's.

We gaan hier eerst weer lekker picknicken en dan een stukje wandelen. Pa kan deze keer ook mee, want de route is niet al te zwaar. Tijdens het eten bedelen steeds 3 eekhoorntjes (die door Rita consequent 'aardhorentjes' worden genoemd) om eten, maar het lukt me helaas niet om ze goed op de foto te krijgen. Die 'krengen' blijven niet stil zitten en iedere keer dat er eentje op zijn achterpootjes zit en ik een foto neem, rent ie juist op dat moment weg.

Het inslaan van eten voor de picknick verloopt trouwens ook niet zonder slag of stoot. Het ene moment loopt Pa op weg naar de supermarkt nog achter me aan en het volgende moment is hij spoorloos verdwenen. Natuurlijk zoek ik hem, maar kan hem echt niet vinden. De tijd is beperkt; ik moet nog inkopen doen voor de picknick, er moet nog geld gehaald worden, we 'moeten' nog koffie drinken en ik 'moet' nog een verloopstekkertje kopen, zowaar geen sinecure. En ondertussen is Pa spoorloos. Ik vraag aan iedereen die hem kent of hij gezien is, maar nee. Dan eerst maar even boodschappen doen, maar het zit me niet lekker. Toch maar weer naar de parkeerplaats en roepen en fluiten. Maar nee, geen Herman. Ik baal en maak me zorgen: waar kan hij in vredesnaam uithangen?? Ik loop als een gek door de supermarkt te rennen om maar zo snel mogelijk Pa te kunnen zoeken en bij de kassa zie ik hem ineens rondscharrelen!! Ik vraag nogal geirriteerd waar hij nou al die tijd uitgehangen heeft en hij vertelt me doodleuk dat hij die supermarkten nou wel een keer gezien heeft en dat hij fijn bij de bloemenafdeling plantjes heeft bekeken. Hij wil me ook wel die mooie planten even van dichtbij laten zien....

Rita vertelt op de terugweg hoe zij als jonge, Zwitserse vrouw, vanuit Nederland naar Amerika kwam en hier in Amerika haar autorij-examen moest doen: 'zij was helaas niet geslagen, maar doorgezakt!' De hele bus ligt soms met gepast respect dubbel om haar uitspraken!

Uiteindelijk komen we rond 17.15 uur aan in Modesto en voor de laatste keer deze vakantie doe ik een klein handwasje.

Pa en ik gaan lekker Italiaans eten bij een tentje verderop en later komen er nog een paar andere reisgenoten aanschuiven.

Al met al weer een heel mooie dag en vele leuke momenten.....